Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο “Μια ιστορία, μια παροιμία”:

Η ψύχραιμη Μάρω!

Πριν από λίγες μέρες ήρθε η άνοιξη. Τη γιορτάσαμε. Τη χαρήκαμε. Κι ήταν ολόλαμπρος στον ουρανό ο ήλιος. Κι έπεφταν οι ακτίνες του στη γη κι έκαναν ομορφότερο το καθετί.

***

Με μιας, τι ειρωνεία τραγική, άλλαξε το σκηνικό. Ο ουρανός συννέφιασε. Άστραψε και βρόντησε. Κι άνοιξαν οι καταρράχτες του. Κι ήρθε δυνατή βροχή. Ήρθαν ανεμοβρόχια. Κι έγιναν ποτάμια οι δρόμοι. Κι έγιναν λίμνες κάποια σπίτια. Κολύμπησαν τα έπιπλα. Ξεριζώθηκαν τα δέντρα. Φουρτούνιασε η θάλασσα. Τα μανιασμένα κύματα σηκώθηκαν απειλητικά. Χτυπούσαν άγρια τους κάβους. Τα πλοία ακινητοποιήθηκαν στα λιμάνια. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, προστέθηκε και το μπλακ άουτ της ΔΕΗ. Σκοτάδι, χαλασμός. Άνθρωποι εγκλωβίστηκαν στους ανελκυστήρες. Φαγητά έμειναν στα μάτια της κουζίνας μισοβρασμένα. Ψωμιά στους φούρνους μισοψημένα. Οργή Θεού!

***

Η Μάρω είναι στο σπίτι με τον πατέρα της. Παρακολουθεί αδιάφορη την κοσμοχαλασιά. Σηκώνεται… Αρχίζει να ψάχνει. Ανοίγει κλείνει συρτάρια. Επιτέλους βρίσκει ένα κερί και σπίρτα. Το ανάβει. Ένα ήρεμο φως διώχνει το σκοτάδι. Φεγγοβολάει το σπίτι… Βλέπει τώρα και βρίσκει τα ρούχα της. Ντύνεται, στολίζεται. Τρέχει στον καθρέφτη. Χτενίζεται μ’ επιμέλεια. Προσέχει να μην της ξεφύγει ούτε τρίχα. Φροντίζει και την παραμικρή λεπτομέρεια. Θέλει να έχει άψογη εμφάνιση.

***

Ο πατέρας της που την παρακολουθεί απορεί με τη στάση της. Της ρίχνει μια κάπως περίεργη ματιά και με ύφος ειρωνικό της λέει:

– Δεν το ‘ξερα, κόρη μου, ότι είσαι τόσο ψύχραιμη!

Κι έπειτα χωρίς να κρύβει την αγανάκτησή του:

– Πώς μπορείς τούτη την ώρα ν’ ασχολείσαι μ’ ασήμαντα πράγματα;

Σ’ εσένα, λοιπόν, ταιριάζει η παροιμία:

«Η γη καταποντίζεται κι η Μάρω καθρεφτίζεται»