Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το βιβλίο “Μια ιστορία, μια παροιμία”:

Πονοκέφαλος κατά …παραγγελία

Η Δήμητρα είναι μαθήτρια της Πρώτης Γυμνασίου. Έχει, όμως, τη δουλειά …κουμπάρα. Ελάχιστες φορές ανοίγει βιβλίο. Όσο για το γράψιμο το θυμάται στη “χάση και στη …φέξη”.

***

Συχνά χάνει τα σχολικά της είδη: Πότε εξαφανίζεται το βιβλίο των μαθηματικών και πότε κάνουν …φτερά τα κείμενα της νεοελληνικής γλώσσας.

**

Σήμερα πάλι δε φαίνεται πουθενά το βιβλίο της ιστορίας. Καμώνεται πως ψάχνει αλλά οι ενέργειές της αποβαίνουν άκαρπες. Κλαίει και οδύρεται. Και τώρα τι να κάνει; Πώς θ’ αντιμετωπίσει την καθηγήτριά της; Αυτή δα παραείναι αυστηρή! Καλύτερα είναι να μείνει στο σπίτι. Πρέπει όμως, να προβάλει κάποια δικαιολογία.

– Μητέρα, έχω τρομερή ζαλάδα. Πονάει το κεφάλι μου κι έχω μια θολούρα στα μάτια μου. Δεν μπορώ να διαβάσω και δεν θα πάω αύριο στο σχολείο.

***

Η μητέρα, που είναι πολύ πικραμένη από την έλλειψη οργάνωσης και δίψας της Δήμητρας για μάθηση, της λέει φανερά εκνευρισμένη:

– Κόρη μου, βαρέθηκα τις δικαιολογίες σου. Το κάνεις σαν τον τεμπέλη γεωργό. Αυτός, επειδή βαριόταν να καλλιεργεί τα χωράφια του, έβρισκε διάφορες προφάσεις. Πότε του ‘φταιγε ο καιρός και πότε έλεγε ότι έχανε τα βόδια του. Δεν έκανε, όμως, καμία προσπάθεια να τα βρει. Γι’ αυτόν η σοφία του λαού έχει πει:

«Όσο ο νους του στο χωράφι, τόσο να βρεθούν τα βόδια».

Δε νομίζεις, παιδί μου, ότι αυτή η σοφή παροιμία έχει εφαρμογή και σ’ εσένα;